Idę rano ze starszakiem, wysiadamy z tramwaju, kierujemy się na przejście, o którym pisałam wczoraj i skręcamy w uliczkę która prowadzi do szkoły. Już za zakrętem wita nas wypisany zieloną kredą napis “Dzień dobry” i uśmiechnięta buźka. Kilka kroków dalej mijamy kolejny napis. Zwykle w tym miejscu zmieniamy chodnik ponieważ po drugiej stronie idzie przeważnie mniej osób, ale tym razem byłam ciekawa czy jeszcze coś się wydarzy więc dalej szliśmy tą stroną ulicy.
Co kilka kroków aż do samej szkoły witał nas nowy, kolorowy napis, a do tego cały chodnik usiany był usmiechniętymi równie kolorowymi buźkami.
Pomyślałam sobie, że pewnie wczoraj nudziło się jakimś dzieciakom, ale z drugiej strony gęba sama cieszyła mi się do tego chodnika 🙂
Przez te kilka minut dowiedziałam się, że mam ładne oczy, świetnie dzisiaj wyglądam, i że promienieję. ktoś życzył mi miłego dnia i powodzenia. Ktoś się do mnie uśmiechał.
Przez te kilka minut czułam się jak na najlepszej na świecie terapii. Terapii, która pozwoliła mi zacząć dzień z uśmiechem (autentycznie szczerzyłam zęby do kostki brukowej:) ), podniosła mi samoocenę i sprawiła, że wszystko wokół wydało się dużo fajniejsze niż zwykle.
Niby taka błahostka, zabawa dzieciaków, ale normalnie przez cały dzień często nie słyszymy pod swoim adresem tylu miłych słów, a tu proszę bardzo, kolorowo, miło, zaskakująco i totalnie za darmo 🙂 Zdecydowanie ktoś powinien to opatentować. Pomyślcie o ile przyjemniej szło by się rano do pracy, po zakupy, do szkoły gdybyśmy codziennie mogli czytać po drodze takie napisy? Problem mogliby mieć wtedy jedynie psychoterapeuci bo liczba pacjentów zdecydowanie by im spadła.
Jakbyście przypadkiem mieli zły dzień to zapraszam do mnie. Zabiorę was na spacer najbardziej terapeutyczną uliczką na świecie 🙂
P.S Post dedykuję Marcie. Fantastycznej, mądrej i pięknej kobiecie, którą czekają w życiu zmiany i która w związku ze zmianami jest pełna obaw. Życzę ci kochana żeby tobie też ktoś zafundował terapeutyczną ulicę. Uwierz w siebie.
